In deze voor mij laatste editie van de campagne 52 tinten zilvergrijs een wat andere insteek. Dit keer geen verhaal naar aanleiding van een interview, maar mijn eigen persoonlijke verhaal van een oudere. Een oudere die er niet meer is, maar die nog wel leeft in mijn hoofd en hart. Mijn oma; oma Riet van 11 hoog. Misschien is zij wel de reden voor mij geweest te starten met mijn promotieonderzoek onder ouderen. En de reden waarom ik het werken bij Genero zo deed vanuit mijn hart. Én waarom deze campagne voor mij zo belangrijk is. Mensen als mijn oma, en de oudere vrijwilligers in ons netwerk, verdienen een podium. Want op enig moment, soms pas achteraf, realiseer je je: ze doen er zó toe.
Naast dat Oma Riet van 11 hoog mijn oma was, de liefste van de wereld, was zij voor mij een ouderenfluisteraar. Ze liet me zien wat beleidswijzigingen met ouderen kunnen doen. Ze bewaarde brieven die ze van de gemeente ontving en vroeg me ze te vertalen in Jip en Janneke taal. Ze leerde me dat je de telefoon wat langer over moet laten gaan, omdat een oudere niet altijd naar een telefoon kan snellen. Ze leerde me ouderen netjes aan te spreken met ‘meneer’ en ‘mevrouw’, gevolgd door hun achternaam.
Bovenal was mijn oma echt een oma. Ze was er altijd voor ons. Oma kwam na de scheiding (ik was toen vijf) elke dinsdag en donderdag op ons passen. Ze nam al lopende naar ons huis vers brood mee en met regelmaat ook een kaasstengel. Ze streek de was en schilde de aardappels. Ik zie mezelf nog zitten naast haar, genietend van de snelheid en nauwkeurigheid waarmee ze dit deed. Ze was onderdeel van ons gezin. Bij haar voelde ik me veilig. Niet om wat ze zei of vroeg of spelletjes die ze met ons deed, want dat gebeurde niet zo veel, maar om hoe ze er echt voor me was. Voor de volle 100%.
Oma was oma niet zonder haar typische grappen. “Zullen we de ramen beschilderen met kerstversiering? Dat vindt mama vast leuk.” “Eet je korstjes maar, daar ga je van fluiten”. Maar ook practical jokes, zoals iemands eigen muts ingepakt in de sinterklaaszak stoppen. De pret in haar ogen was aanstekelijk.
Oma was er ook voor ons in de puberteit. Ze ging bijvoorbeeld met ons de stad in. Met engelengeduld ging ze winkel in en winkel uit. Ze zocht met ons de eerste galajurk uit. Wat was ze trots. Keurig verzorgd ging ze met je op pad. Een zeeman tasje werd niet getolereerd. Oma gedroeg zich graag als een dame van stand. Ze was een vaste bezoekster van de Bijenkorf.
Ze hoorde onze verhalen en frustraties aan. Ze had geen oordeel, keek hooguit af en toe wat bedenkelijk. Maar zou nooit teveel ruimte innemen en liet je voor wie je was.
Wees tevreden met wat je hebt kind
Oma maakte het leven niet onnodig complex, ze was goed in dingen te laten zijn zoals ze zijn. Ondanks dat oma het behoorlijk voor haar kiezen heeft gehad, was haar glas meer halfvol dan halfleeg. “Tevreden zijn met wat je hebt kind, mensen willen tegenwoordig zo veel, vroeger waren we blij met wat we hadden”. Het leven van de zonnige kant bekijken uitte zich ook in het kunnen smullen van een lekker gebakje of van goede chocola. Daar ging ze helemaal voor zitten.
Als je gezegend bent met zo’n lieve oma, dan is het een groot cadeau als ook je eigen kinderen die oma mogen leren kennen. We zagen hen bij haar op schoot kruipen en de boekjes voorlezen die we zelf eerder kapot hadden gelezen. De snoeppot verscheen weer op tafel, of werd juist weggehaald vanwege stikgevaar. Herkenbare bezorgde blikken zagen we als een kleinkind op het balkon kwam of met diens handjes tussen de deur dreigde te komen. Samen genoten we van het kleine grut, ons kleine grut. Oma was dol op kinderen, die zijn ‘zo heerlijk eerlijk’ zei ze. Het had haar door het verlies van opa heen geholpen.
Onze oma was een oma uit het boekje. Zo lief en met zoveel aandacht voor ons. Maar ook voor onze partners en iedereen die ons na stond. Oma was iemand waarvan je onmiddellijk hield.
Ze vulde, zoals mijn broer het omschreef, de kleine ruimtes in ons leven. Op haar afscheid sprak ik uit: Niet meer oma Riet van 11 hoog, maar oma Riet van hemelhoog. Zo’n ereplek verdient mijn oma. En verdienen eigenlijk alle ouderen die onze levens zoveel rijker maken.
Meer weten over onze campagne 52 tinten zilvergrijs? Zie: 52 tinten zilvergrijs | Geriatrisch Netwerk (gene-ro.com)
Is er ook een oudere in jouw omgeving die heel belangrijk voor je is? Laat het ons weten, we zouden graag het verhaal opnemen in de campagne!