Als Els haar jongere ik iets mee zou willen geven dan zou ze haar willen geruststellen. Je doet het goed, je doorstond tegenslagen en maakte goede keuzes. Vergelijk jezelf niet met anderen of met dingen die je niet hebt bereikt. Crises zijn onvermijdelijk in het leven. Daarmee maakte Els al vroeg in haar leven kennis. Met de oorlog raakte haar Joodse moeder haar hele familie kwijt in concentratiekampen. Zij overleefde de oorlog omdat ze met een protestantse man getrouwd was. Er bleef niemand over die haar had gekend als kind. “Er zijn weer mensen waar ik bij hoor” zei haar moeder toen Els later kinderen kreeg.
Ik kan niet huishouden
Els kreeg drie kinderen. ‘Geweldige mensen’ noemt ze ze. Toch vond Els het verschrikkelijk dat zij thuis moest blijven toen de kinderen geboren waren. 'Dat hoorde toen zo' zegt ze. “Ik kan niet eens huishouden”. Toen haar derde kind een jaar werd pakte ze dan ook direct de draad weer op. Om pas op haar 85e te stoppen met werken. Ze deed verschillende beroepen: beroepskeuzeadviseur, loopbaanadviseur, coach, docent, columnist en publicist. Op haar 50e kreeg ze haar leukste baan bij een loopbaanadviesbureau. Ze kon daar haar ideeën en visie kwijt: “dat bureau was veel meer bezig met ‘wie ben ik?’, ‘hoe ben ik geworden wie ik ben?’, wat nu allemaal normaal is, maar dat vond men toen zweverig”. Ze eindigde haar carrière door 20 jaar als zelfstandige te werken. Dit begon noodgedwongen doordat ze door leeftijdsdiscriminatie niet aan de bak kwam. Oud-cliënten die ze in haar loopbaan was tegenkomen vroegen haar om hun medewerkers te begeleiden. Daarnaast schreef Els zestien jaar columns voor Intermediair, was ze redacteur bij het vakblad LoopbaanVisie en schreef ze een paar boeken over haar vak.
Mijn dochters mochten geen barbiepoppen
In de opvoeding waren zij en haar partner principieel. “Mijn dochters mochten geen barbiepoppen hebben van mij, als feministische vrouw vond ik barbiepoppen het symbool van domme vrouwen, al zijn de Barbie’s nu anders”. Ook was Els lid van de MVM (ManVrouw Maatschappij) en las zij Opzij, met ideeën die ze zoals ze het zelf noemt nu misschien wat ouderwets zijn maar toen vernieuwend waren. Ze was bovendien één van de oprichters van de eerste peuterspeelzaal in de Bijlmer. Zoals Els haar overtuigingen en kennis toen al dienste stelde van anderen, doet Els dat nu nog steeds. Ze participeert in theaterwerkplaats de Ouwe Rotten, is actief binnen Genero en legt veel bezoekjes af aan de bieb. Er wordt binnen deze activiteiten gerekend op je mens-zijn, voor Els heel belangrijk - “dat je niet ineens nauwelijks bestaat omdat je oud bent”.
Is ouder worden wat Els zich ervan voorstelde? Ze had zich er niks bij voorgesteld; ze had immers geen grootouders meegemaakt. Confronterend vond ze het toen de veroudering na haar 78e toesloeg en haar lichaam niet deed wat het moest doen. Daar kon ze ‘echt niet om lachen’. Nu heeft ze geleerd te ontspannen en los te laten. En kan ze wel lachen om haar mankementen. Zoals laatst tijdens een gehooronderzoek. Els verwarde het woord ‘zit’ met ‘kip’. “En zo kwam er elke keer een ander woord uit.” Haar dochter moest enorm om haar lachen en Els zelf ook. Ook toen haar TV het onlangs niet meer deed en Els in paniek haar zoon belde. “Ik raakte uit mijn evenwicht, een paar uur later kon ik er weer om lachen.”
Ik heb geleerd alleen te zijn
Els is dankbaar dat ze heeft geleerd goed alleen te zijn. Datzelfde geldt voor het moeten leren door crises heen te komen. Van elke crisis leert ze bij; er zitten vergelijkbare maar ook nieuwe elementen aan elke crisis. Dat mensen vaak meer kunnen dan dat ze zichzelf bewust van zijn is iets wat ook Els haar cliënten op het hart drukte.
Dit interview maakt onderdeel uit van de campagne"52 tinten zilvergrijs". Canan Ziylan interviewde in deze editie Els Ackerman.
Meer weten? Ga naar www.gene-ro.com/52tintenzilvergrijs.