Lachen geeft Marike Abel van Nieuwamerongen (68 jaar) bestaansrecht. Net als de kleine dingen in het leven. Die is zij na haar pensioen meer gaan waarderen. Zoals haar man die elke dag voor haar kookt. Of haar verwondering bij het zien van een roodborstje buiten of een jong hondje dat rare streken uithaalt op straat. Terugkijkend op haar leven denkt Marike dat met haar vele werk een focus op prestaties ontstond. Het ontnam soms aandacht voor het kleine.
Marike begon ooit als verpleegkundige, en heeft nadien nog vele andere functies bekleed. Onder andere als directeur/bestuurder bij diverse VVT-organisaties en als coördinerend specialistisch inspecteur bij de IGJ. Eigenlijk kwam het pensioen voor Marike te vroeg, zij had nog best langer door willen werken. Mede daarom heeft zij diverse vrijwilligersposities omarmd waarin zij een wijze raadgever kan zijn. “Dat houdt voor mij in dat ik weet wat ik wel en niet moet zeggen om de ander de vrijheid te bieden om eigen keuzes te maken." Bij Genero sloot Marike zich afgelopen jaar aan. Leer in deze video meer over het waarom.
Ik hoop later niet te oordelen over anderen
Later hoopt Marike (68 jaar) nog altijd niet te oordelen over anderen, in het bijzonder de jeugd. Haar schoonouders waren daarin haar voorbeeld: “zij stonden heel open in het leven, net als hen wil ik ook niet oordelen over de jeugd en de maatschappij, maar me juist (blijven) verwonderen en de mooie kanten zien.” Voor Marike is in contact blijven met de jongere generaties dan ook essentieel voor het ouder worden met een lach. Anders acht zij de kans op verzuring groot. “Als je alleen met je eigen generatie leeft mis je de andere kijk op het leven. We hebben elkaar nodig.” Als voorbeeld noemt Marike dat zij hard kan lachen om de taal van jongeren.
De nabijheid van de mensen om haar heen vormt de kern van haar bestaan. Zij omschrijft haar gezin als hecht, met een dochter en een zoon, beiden begin dertig. Haar man komt uit Zuid-Duitsland, daar woont nog veel familie. Ook het eigen nest waar Marike vandaan komt was hecht. Verjaardagen waren voor haar altijd een echt feestje; vele anekdotes passeerden de revue en er werd veel gelachen. Tegelijkertijd beschrijft Marike haar ouderlijk huis als beschermd en besloten. Dit gaf Marike de drang om de wereld te ontdekken. Op haar achttiende ging zij uit huis, naar de zusterflat; een flat waar verpleegkundigen woonden die in opleiding waren.
Negatieve zaken vallen uiteindelijk vaak mee
Open en positief de buitenwereld tegemoet treden lukt volgens Marike het beste vanuit een thuisbasis waarmee je je verbonden voelt en gewaardeerd. Marike heeft geleerd dankbaar te zijn voor wat je hebt. Negatieve zaken in het leven vallen uiteindelijk vaak mee. Lachen en relativeren en een gezonde dosis zelfspot helpt.
Dit interview maakt onderdeel uit van de campagne"52 tinten zilvergrijs". Janneke de Vries interviewde in deze editie Marike Abel van Nieuwamerongen.
Meer weten? Ga naar www.gene-ro.com/52tintenzilvergrijs.