Mohamed (75 jaar) is de oudste in een gezin van negen kinderen. Op zijn achtste verlieten ze hun geboorteplaats nabij het Atlasgebergte in Marokko en vertrokken naar Marrakesh. Zodat Mohamed en zijn broers en zussen een opleiding konden genieten. Na zijn technische opleiding werd Mohamed geworven om in Europa te werken. Ondanks zijn opleidingen moest hij starten als productiemedewerker bij een metaalbedrijf. Het was door een bedrijfsongeval dat hij zijn koers wijzigde en naar de sociale academie ging. Dat bracht hem in het welzijnswerk en later in het onderwijs.
Ik vind het frustrerend als mensen me anders bekijken door mijn achtergrond
Het contact met studenten vond Mohamed het allerleukste. Hij wilde een voorbeeldfunctie vervullen voor jongeren met een andere culturele achtergrond. “De interactie met elkaar en het inbrengen van mijn eigen ervaring... Als je het aan mij vraagt, dan is dat de bron van wijsheid.” Frustrerend vindt Mohamed het als mensen hem of anderen anders bekijken en behandelen door diens (culturele) achtergrond. In onze levenspadcast, een podcast waarin jong en oud met elkaar in gesprek gaan, voerde hij hierover het gesprek met Oemar (30 jaar).
Toen de contactlessen in het onderwijs steeds meer werden geminimaliseerd ging hij terug naar het welzijnswerk, waar hij ditmaal functies in beleid en advies bekleedde.
Zelf kreeg Mohamed een gezin met twee jongens. De oudste is nu 42 jaar en de jongste 35 jaar. Er werd altijd veel gelachen in het gezin. ‘Ontspannen’ jongens zoals Mohamed ze noemt. Met name met de oudste, een spraakzame en vrolijke jongen, heeft hij veel gelachen. Het kattenkwaad dat werd uitgehaald in het gezin viel goed mee om te gaan.
Ouder worden met een lach doet Mohamed door iets zinvols te doen voor anderen, wat gezien en gewaardeerd wordt. “Ik vind het belangrijk om mij in te zetten ten behoeve van anderen. Dat heb ik mijn hele leven gedaan.” Door een grote groep te inspireren met een persoonlijk verhaal. Of door ‘gewoon’ naast iemand anders te staan om hem of haar een hart onder de riem te steken.
Plezier ontleent Mohamed ook uit zijn deelname aan de theaterwerkplaats Ouwe rotten. De Ouwe Rotten maken theater met ouderen, over thema’s die uit het leven gegrepen zijn. Jong Genero bezocht een toneelstuk waarin Mohamed een rol had; bekijk de vlog erover hier.
Toen hem in het theater gevraagd werd wat hij later wil(de) worden, antwoordde hij dat hij dichter wilde worden. Literatuur was altijd al zijn passie, met name die uit het Midden-Oosten. “Ik voel mij echter niet zeker met het uitdrukken van mijzelf op papier. Vroeger was het vooral belangrijk dat je je verbaal kon uitdrukken. Schrift was veel minder belangrijk. Ik geniet nog steeds van lezen en schrijven, maar vooral voor mijzelf.” Hiernaast geeft tuinieren Mohamed een gevoel van rust en vrede. Zielsrust noemt hij het, in zichzelf kerend ontstaat dan ruimte voor een glimlach.
Ga vooruit, wees niet bang!
Als Mohamed zijn jongere ik een advies moet geven dan zou hij zeggen: ga vooruit, wees niet bang voor verandering; kijk naar de toekomst met een positieve instelling. Terugkijkend op zijn leven heeft hij altijd wel de impuls gevoeld wat van het leven te maken. Door kansen aan te pakken, maar ook door bondgenoten te zoeken. “Mensen waar je wat van kan leren en waar je tegenop kijkt. Sta open voor de ervaring van anderen.”
Dit interview maakt onderdeel uit van de campagne"52 tinten zilvergrijs". Kirsten van der Kuijp interviewde in deze editie Mohamed el Wakidi.
Meer weten? Ga naar www.gene-ro.com/52tintenzilvergrijs.