In deze nieuwe rubriek gaan jong en oud 'coronaproof' met elkaar in gesprek. Wat beleven jongeren en ouderen in deze tijd? Wat houdt hen bezig? Wat beangstigt hen? En wat geeft hen zin? Een eerlijke briefwisseling tussen jong en oud over het hoofd én hart.
NB: de briefwisseling wordt geplaatst in chronologische volgorde. Scroll naar beneden om de nieuwste brief te lezen
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Beste Lenie,
Hopelijk verkeren u en uw naasten in goede gezondheid. Gelukkig maken al onze forumleden en diens naasten het goed. Hopelijk geldt dit ook voor de leden van POSO Zeeland? Het zal hoe dan ook een pittige tijd voor jullie zijn.
Te midden in de strijd die momenteel wordt gevoerd, ben ik benieuwd hoe u deze tijd beleeft. Niets over ouderen, zonder ouderen geldt juist ook nu. En de stem van ouderen klinkt nog veel te weinig in deze crisis.
Ik ben daarom zo benieuwd hoe u, en de mensen om u heen, deze tijd ervaren. Wat geeft ouderen momenteel zorgen? Waar zijn ze bang voor? Wat missen ze?
En: welke vragen leven er momenteel? Vragen die lastig kunnen zijn, bijvoorbeeld over het levenseinde, rouw en zingeving, en vragen die het verdienen meer aandacht te krijgen.
Zou u mij hierin een inkijkje willen geven? Ik denk dat met mij ook veel anderen zich afvragen hoe de ouderen zélf deze tijd ervaren. Alvast heel erg bedankt!
Met hartelijke groet,
Hanna
(Netwerkcoördinator GENERO - 31 jaar)
Beste Hanna,
Dank voor de brief. Doordat ik toch nog steeds van alles hoor, zie en zelf meemaak,
kan ik wel wat antwoorden en vragen bedenken die zo te voorschijn komen. Dit komt omdat ik nog steeds veel contacten heb met ouderen, thuis dan wel in rust- en verpleeghuizen.
Redelijke jonge mensen, maar ook veel ouderen. Ook in de thuissituatie is het niet allemaal goed. De grootste vraag is hun eigen wil, die ze in principe is ontnomen. Ze ‘mogen niet dit en kunnen niet dat’. Ze mogen niet meer gezamenlijk eten, dus hebben ze geen praatje om
naar anderen over te brengen. Ze weten ook vaak niet wat er precies speelt, door het hebben van wat dementie, dan wel gewoon de ouderdomsvergeetachtigheid. Zien geen familie wat heel zeer doet en waarvan vele ouderen maar ook jongeren denken: “zijn ze kwaad op me?”. Wat gebeurt er? De was wordt niet opgehaald (dat gaat nu beter na een paar weken), dus wie zorgt er nu voor mijn kleren? In de thuiszorg zie je steeds andere gezichten omdat daar onder het personeel erg veel uitval is geweest, nu gaat het na een paar weken wat beter.
De vertrouwelijkheid van diegenen die weten waar alles staat bij de mensen in de thuissituatie valt weg. Ze doen alleen het hoogst noodzakelijke, dus blijft er veel liggen. Iedere oudere denkt aan het zonnetje, wil dus een kast schoonmaken, maar kan niet bij de bovenste plank. Er komt geen familie; je kunt wel bedenken waarom iemand dan niet kan slapen.
"Zo wil ik niet langer"
Daarnaast veel ernstiger is het feit, waarom zou ik nog naar het ziekenhuis gaan? Laat me dan maar dood gaan, zo wil ik niet langer. Maar de kinderen en zij hebben nooit met elkaar van gedachten gewisseld. Die reageren dan weer heel anders. Soms met ernstige woorden en ook soms met een woordenwisseling, “ja en nee” enz. Er is zo veel wat speelt.
“Wil niet naar dat bejaardentehuis nu. Er gaan daar alleen maar mensen dood, vandaar nu een plaatsje voor mij. Neen ik wil niet. Gisteren zag ik al de zesde lijkwagen langsgaan. Zijn dat allemaal doden???”.
Je houdt het niet voor mogelijk, de informatie is soms te schaars en ze gaan er zelf dan het nodige bij bedenken. Ik kan wel een boek volschrijven van een en ander. Zal het voorlopig hier bij laten, maar de druk in de huizen maar ook in de thuissituatie is erg hoog.
Dat beseft bijna niemand.
Soms neem ik een dagje time out om even “in het normale leven“ te stappen.
Groet,
Lenie de Leeuw
(Woonachtig in Zeeland, 81 jaar)
Dag Lenie,
Ontzettend bedankt voor het delen van uw indrukken. Het geeft een confronterende en ontroerende inkijk in de belevingswereld van (in ieder geval een deel van) de ouderen. U zegt heel treffend dat veel ouderen het gevoel hebben dat hun wil hen is ontnomen. Het gaat veel meer om kwaliteit dan kwantiteit van leven. Precies om deze reden is het zo belangrijk meer aandacht en ruimte te bieden voor vragen, onzekerheden en angsten die momenteel spelen.
En wat doet u onvoorstelbaar belangrijk werk voor ouderen. Het zijn de ogenschijnlijk kleine dingen die juist nu zoveel waarde hebben. Er voor ze zijn door ‘simpelweg’ naar ze te luisteren. Wanneer ze de situatie niet kunnen overzien, bijvoorbeeld door hun eigen gezondheid, of wanneer er onbegrip is vanuit hun omgeving. Dan zijn mensen zoals u het die hen troost en verlichting kunnen bieden.
Ik hoor heel graag meer van uw verhalen. Deze inkijk is zo bijzonder en nodig, juist in deze tijd.
Voor nu hartelijke groet en alle goeds,
Hanna
Hanna,
Was vanmiddag na mijn eigen bezoek aan de Fysiotherapeut naar de oude dame geweest met in de stad gekochte kleine leuke presentjes voor haar hulpen en voor de kinderen daarvan. Ja, want dat is wat ook deze mevrouw op de been houdt.
Nu, ik kwam aan, de gordijnen waren dicht. Maar, zo bleek, de zon scheen wel erg fel op de ramen en daar had ze wat last van. Daarnaast was het een heel drukke dag geweest; voeten verzorgd, kousen aangetrokken en been verzorgd wegens een toch groter probleempje van ontwatering, omdat ze wat vocht vasthoudt. De huishoudelijke hulp was vanmorgen
gekomen en dat was een Turkse mevrouw, die dan ook zo vriendelijk is om nog wat andere zaken tussendoor te doen, dus daar heeft ze dan wel weer een aardig contact mee.
“Neen hoor, ik heb 5 nieuwe onderbroeken gekocht”
Die vroeg haar of ze eigenlijk, omdat ze er werkelijk elke dag netjes uit zag, nog iets nieuws had gekocht. Soms vraagt ze wel eens dingen, om toch een ander praatje te houden. “Ja”, zei ze, met een wat schalkse manier van kijken en wat lachend, “zeker, ik heb echt wel wat nieuwe dingen gekocht.” “Zo” zei de hulp en “wat dan, een mooie blouse of een mooie rok, mogelijk met wat korting?”. “Neen hoor, ik heb 5 nieuwe onderbroeken gekocht” antwoordde de vrouw. Met een manier van: zo, zeg daar maar eens wat op. Gelukkig is dat de humor waar deze mevrouw van 103 op leeft.
Nu kwam ik dus en ze was heel blij, daar ik nooit op de woensdag kom. “Geweldig, kom binnen, dan zet ik goeie koffie.” Dat is dezelfde als op zondag, maar dan nog wat sterker. Ik liet haar zien wat ik gekocht had voor de kleintjes als de hulp komt met kinderen en dat was twee busjes voor bellen te blazen. Dat was geweldig, want toen kwamen de verhalen los.
Niet te geloven wat je dan kan betekenen voor deze vrouw, voor maar € 0,36 cent per stuk.
Ongelooflijk. En bij de koffie kwamen nog een paar leuke jeugdverhalen los.
Haar middag kon niet meer stuk. Dat kun je je dan niet voorstellen als je zo iets, in mijn ogen ongewoon in deze tijd maar heel gewoon voor de kinderen in vakantie, mee kan brengen. Moest er toen ik naar huis reed hartelijk om lachen.
Nu wel te rusten voor straks, groet, H.P.de Leeuw.