In deze nieuwe rubriek gaan jong en oud 'coronaproof' met elkaar in gesprek. Wat beleven jongeren en ouderen in deze tijd? Wat houdt hen bezig? Wat beangstigt hen? En wat geeft hen zin? Een eerlijke briefwisseling tussen jong en oud over het hoofd én hart.
Beste Mary,
Mijn excuses voor deze late eerste mail. Het heeft helaas een tijd op zich laten wachten, doordat de Coronaspondentie-berichten in mijn inbox voor ongewenste mail waren gekomen. Toch weer een klein nadeel in dit digitale tijdperk, maar gelukkig kan dit ook snel weer opgelost worden!
Hoewel het nieuws weer een zorgelijke trend toont betreffende de stijging in het aantal COVID-19 besmettingen, lijkt het leven om me heen de afgelopen weken juist weer wat normaler te worden. Zo kan ik bijvoorbeeld weer met vrienden afspreken en indien nodig hiervoor de trein nemen. Ook mag ik mijn oma weer bezoeken in het verzorgingshuis en we kunnen weer studeren op de campus van de universiteit. Zojuist kom ik dan ook thuis na een dag hier doorgebracht te hebben. In augustus heb ik namelijk nog een tentamen dat wegens de pandemie was uitgesteld. Destijds voelde dat als heel ver weg en een goede oplossing, maar eerlijk gezegd baal ik op dit moment soms wel een beetje dat ik mijn 'zomervakantie' studerend moet doorbrengen. Dit is natuurlijk een luxe probleem, want ik heb het geluk om twee heel interessante studies te mogen volgen. Ik zit op dit moment in de masterfase van mijn opleiding en de toets die ik in augustus moet maken is onderdeel van de master Zorgmanagement, welk ik volg in Rotterdam.
Ik moest wel lachen om de files die opeens niet meer op de snelweg stonden, maar op de wegen naar de grofvuilstort.
In de maanden april en mei had ik een ontzettend interessant vak, wat op dat moment ook heel actueel was. Het ging onder andere over de wijze van besturen in organisaties en het opstellen van strategieën om bepaalde doelen te bereiken, ook in tijden van crisis. Onze docenten hebben mijns inziens erg goed ingespeeld op de actualiteit en zo werd deze pandemie, hoe gek het ook mag klinken, voor mij ook een interessant leer-object.
Daarnaast heeft de periode waarin we in 'intelligente lockdown' waren er ook voor gezorgd dat ik een aantal boeken heb gelezen die al een tijd opgestapeld lagen, het tuintje van mijn studentenhuis heb opgeknapt en een grote schoonmaak heb gehouden. Volgens mij waren dit overigens populaire bezigheden tijdens de lockdown; ik moest wel lachen om de files die opeens niet meer op de snelweg stonden, maar op de wegen naar de grofvuilstort.
Elke dag de sterftecijfers op het nieuws en de spanning voor de persconferenties zijn enkele voorbeelden die veel indruk op mij gemaakt hebben.
Uiteraard bestond de afgelopen periode uit veel meer dan deze bezigheden, het was een gekke tijd. Waar ik normaal van afspraak naar afspraak leefde en mijn agenda écht nodig had om bij te houden waar ik verwacht werd, leek nu de tijd opeens stil te staan. Ik hoefde dagen mijn agenda niet open te slaan en wanneer ik bijvoorbeeld een vriendin berichtte of ze wilde wandelen, kon ze vaak diezelfde dag nog. Wat een verschil vergeleken met 'normaal', waar we zo'n afspraak twee weken van te voren moesten plannen.
Elke dag de sterftecijfers op het nieuws, de spanning voor de persconferenties en de nare ontwikkelingen voor (reguliere) zorgbehoevenden in mijn omgeving zijn enkele voorbeelden die veel indruk op mij gemaakt hebben. Hopelijk gaat met u alles goed in deze bijzondere periode. Ik ben erg benieuwd hoe u de afgelopen maanden heeft beleefd en hoe u de ontwikkelingen ervaart waarin we weer meer naar buiten kunnen en mogen gaan.
Hartelijke groet uit Rotterdam,
Lisa
Hallo Lisa,
Hartelijk bedankt voor jouw brief. Je hoeft je niet te excuseren dat het even heeft geduurd, omdat je brief in de spambox terecht kwam. Het is jammer, maar het kan gebeuren. Ik check mijn spambox iedere dag en vaak vis ik er een mail van mijn dochter uit. Als zij mij namelijk mailt vanaf een ander adres dan haar huisadres, verdwijnt haar mail in mijn spambox?! Ik zal me trouwens even voorstellen: mijn naam is Mary, ik ben getrouwd en ik ben moeder van twee dochters die al een stukje ouder zijn dan jij. Zelf ben ik 79 jaar en werkzaam op vrijwillige basis. Mijn man en ik wonen in Hendrik Ido Ambacht.
Ik wil er zijn voor iedereen die mijn hulp kan gebruiken, ongeacht geloof, kleur, leeftijd of wat dan ook.
Deze coronaperiode heeft een lelijke streep gezet door mijn werkzaamheden in een verzorgingshuis te Dordrecht en ik mis de bewoners en de collega’s enorm. Ook mijn werk als ouderenadviseur ligt stil, op sommige telefoongesprekken na. Bij een van de andere ouderenadviseurs kom ik nog wel thuis. Haar echtgenoot is dementerend – wordt razend snel slechter - dus zij kan dit werk er niet meer bij hebben. Ik probeer haar op mijn beurt te ondersteunen. Wij waren beiden ouderenadviseur bij de KBO-PCOB. Deze bonden zijn officieel gefuseerd, maar in de praktijk ligt het iets moeilijker. Katholiek en gereformeerd liggen elkaar niet zo en zeer zeker hier in de omgeving niet. Ieder doet zijn eigen ding en dat is jammer. Zelf trek ik mij daar niet zoveel van aan. Ik wil er zijn voor iedereen die mijn hulp kan gebruiken, ongeacht geloof, kleur, leeftijd of wat dan ook.
Verder zijn mijn man en ik betrokken bij de Hogeschool te Rotterdam, bij hun project - Jong en Oud is samen Goud - helaas ligt dit ook al een tijdje stil. Het betreft een project om eerste- en tweedejaars studenten in contact te brengen met ouderen die nog zelfstandig wonen en vaak best eenzaam zijn. De tijdsduur van het project is acht weken en men kan er twee studiepunten mee verdienen. Het is ongelooflijk als je het verschil ziet met betrekking tot de houding van de studenten in het begin en na acht weken: sommigen zijn totaal veranderd en heel erg betrokken bij de persoon die zij hebben bezocht. Genoeg over mij/ons! Volgende keer meer.
De beslissing tot het weren van bezoekers was begrijpelijk, maar de bewoners moesten vaak ook alleen op hun kamer blijven en dat is toch wel een heel eenzaam iets.
Ik was heel verbaasd te lezen dat de universiteit weer open was. Ik dacht echt dat deze ook was gesloten ter voorkoming van COVID-19 besmettingen, maar wel fijn dat je daar weer kunt studeren. Deze maand heb je ook een tentamen, spannend! Over jouw master Zorgmanagement mag je mij na je tentamen meer over vertellen. Ik loop al wat langer mee in de zorg en krijg helaas vaak de indruk dat het management zo ver af staat van de bewoners en de zaken waar deze bewoners echt behoefte aan hebben. Je zag het deze keer ook weer met die overhaaste beslissing tot het weren van bezoekers. Begrijpelijk, maar de bewoners moesten vaak ook alleen op hun kamer blijven en dat is toch wel een heel eenzaam iets. Het was in en in triest.
Fantastisch dat jullie docenten zo ingespeeld hebben op de actualiteit van deze pandemie. Want wat er nu is gebeurd, mag nooit meer voorkomen. Bewoners en verzorgend personeel die ziek werden en stierven omdat er geen of te weinig beschermende middelen waren. Neem maar van mij aan dat er ook te weinig personeel was, dat is zonder pandemie al zo. Je kunt je daar geen voorstelling van maken hoe groot die wanhoop van het personeel en de bewoners is geweest. Je wil zo graag goede en veilige zorg verlenen, maar dat is dan onmogelijk!
Het personeel mag mij niet vertellen wie er zijn overleden.
Als er geen zieken zijn worden de bewoners ‘s morgens gewekt, gewassen en medisch verzorgd om de rest van de dag met ca. 8 tot 10 personen op de woonkamer te verblijven. Natuurlijk is er tijd voor “gezellig” koffie en thee, maar zo’n dag is wel erg lang. De TV staat bijna de hele dag aan en daar wordt lang niet altijd naar gekeken. Rond 12.30 uur wordt de warme maaltijd geserveerd, is voedzaam maar dat is het dan ook. Na het eten zakt iedere bewoner een beetje in en doet een slaapje, allemaal in dezelfde stoel. Soms als ik zie dat iemand heel erg moe is en de arts is op de afdeling, dan vraag ik of die bewoner even naar bed mag en meestal zegt zij ja. De dokter weet als geen ander hoe gezond of kwetsbaar iedere bewoner is. De verzorgers zijn hier niet blij mee, maar de bewoners en ik wel!
Daar komt bij dat de bewoners die nu worden opgenomen behoorlijk oud zijn en erg beperkt in hun mogelijkheden. Zitten vaak in een rolstoel, zien en horen slecht en dat beperkt toch wel in hun doen en laten. Maar ik heb een zwak voor deze bewoners en tracht er het beste voor hen van te maken. Helaas zijn er diverse bewoners in de afgelopen maanden overleden (niet aan Corona). Het personeel mag mij niet vertellen wie er zijn overleden!
Terug naar jou. Ik hoop voor je dat je het tentamen snel mag maken, want dan heb je daarna nog tijd om te genieten van de zomervakantie. Ik wens je heel veel succes en zal duimen voor je! Het komt vast goed.
Wordt vervolgd!
Hartelijke groeten uit H. I. Ambacht
Mary
Beste Mary,
Inmiddels hebben we twee conversaties naast elkaar lopen, maar in deze lange mail zal ik proberen ze weer samen te voegen. Uw eerdere mail was inderdaad helaas niet goed aangekomen, maar deze heb ik inmiddels in goede orde ontvangen. Een ontzettend leuke brief om te lezen, dankuwel! Daarnaast zal ik erop letten u vanaf nu met uw voornaam aan te spreken, goed dat u aangeeft dat dat uw voorkeur heeft.
U mailde mij tussendoor dat u - net als ik - bekend bent in Soest. Ontzettend toevallig! U schreef dat u daar graag met vrienden naartoe ging om deel te nemen aan autorally's, waar u samen met uw dochter voor de honden zorgde. Woonde u destijds zelf ook in de buurt?
Ik vind het heerlijk om te wandelen in de Soesterduinen, dat doe ik ook graag met de hond van mijn ouders wanneer ik in Soest ben. Helaas is de hond er pas gekomen toen ik het huis verliet, maar mijn drie zusjes hebben er gelukkig nog wel even van kunnen genieten. Vroeger hebben wij overigens knaagdieren gehad en er kwamen vaak honden om een nachtje te logeren, dus aan huisdieren geen gebrek! Daarnaast waren wij vaak bij mijn opa en oma op de boerderij, waar we graag hielpen met het voeren en verzorgen van de boerderijdieren. Ik prijs me gelukkig met deze opvoeding, dat heeft zeker een grote rol gespeeld in mijn liefde voor dieren. Heeft u zelf ook honden gehad?
In de korte mails die we in de tussentijd met elkaar hebben uitgewisseld, vertelde u dat u eind 1985 uw woning in H.I. Ambacht heeft gekocht en dat u het dorp van toen leuker vond. Vooral omdat het destijds kleinschaliger was en veel meer groen had. Wat u vertelt over het dorp, klinkt helaas erg bekend. We horen het natuurlijk ook steeds meer in de media: het tekort aan huizen, de verstedelijking en de 'ontgroening' van het land. Daar waar het noorden en oosten van het land juist leeg schijnt te lopen.. De grote trek naar de randstad en omgeving zal hier helaas een grote rol in spelen. Wellicht dat er een omslag plaatsvindt nu meer mensen thuiswerken en het zich ook kunnen permitteren om verder weg van de randstad te wonen? Ik kan me voorstellen dat u ondanks de genoemde nadelige ontwikkelingen ook gehecht bent aan het huis, zeker als u daar al een tijd woont en een heerlijke tuin erbij heeft.
Mijn oma heeft bijna twee maanden alleen in haar appartement gezeten, omdat de bewoners elkaar ook niet mochten zien.
Wat mooi om te lezen dat u actief bent met het helpen van anderen. Jammer dat het werk in het verzorgingshuis stil werd gelegd, ik kan me voorstellen dat juist in deze periode waarin familie en vrienden niet welkom waren, een vriendelijk gezicht in de vorm van een vrijwilliger veel verschil had kunnen maken voor de bewoners. Een van mijn oma's woont ook in een verzorgingshuis en daar hebben wij als familie helaas dezelfde schrijnende ervaring als u beschrijft. Helaas waren ze hier niet zo vooruitstrevend met initiatieven om toch op bezoek te komen, wat ertoe leidde dat mijn oma bijna twee maanden alleen in haar appartement heeft gezeten omdat de bewoners elkaar ook niet mochten zien. Zoals u ook aangeeft heeft dit haar zeker geen goed gedaan. Bij gebrek aan een betere benaming noem ik het een 'geluk bij een ongeluk' dat mijn oma Alzheimer heeft, wat (in dit geval gelukkig) haar tijdsbesef drastisch heeft doen afnemen. De keerzijde is echter dat ze steeds vergeet of niet begrijpt dat we in een gekke tijd leven, waarin we helaas niet zomaar een knuffel kunnen geven of onbeperkt langs kunnen komen. Het is verdrietig om van dichtbij mee te maken wanneer iemand gaat dementeren, dus ik kan me voorstellen dat uw collega ouderenadviseur erg blij is met uw steun. Wat verdrietig dat het bij haar echtgenoot zo snel gaat. Wel bijzonder dat de ouderenbonden waar u beiden werkzaam bent, zijn gefuseerd. Ik kan me voorstellen dat met de geloofsovertuiging dit alsnog een kloof kan veroorzaken, maar ik herken mezelf meer in het beeld wat u schetst waarin voor u dergelijke zaken geen verschil maken.
Zoals het nu is gegaan, mag het nooit meer gebeuren.
Wat ontzettend leuk om te lezen dat u en uw man zo betrokken zijn bij onderwijs. Ik geloof enorm in de kracht van de manier van lesgeven die u beschrijft, waarin studenten daadwerkelijk meemaken wat hen geleerd wordt en hier niet enkel over lezen. Ik kan me voorstellen dat het u voldoening geeft wanneer u merkt dat alle inspanningen daadwerkelijk tot verandering kunnen leiden. Zoals u aangeeft kan ik met mijn master inderdaad ook mij inspannen voor dergelijke doeleinden. Ik hoop ook dat te kunnen doen, want wat u zegt: zoals het nu is gegaan, mag het nooit meer gebeuren.
Wat dan wel de juiste handelswijze is in dergelijke situaties, of op andere lastige momenten in iemands zorgtraject, hoop ik te leren bij de master die ik volg in Amsterdam. Dit is een filosofiemaster gericht op bio-ethiek en de gezondheidszorg. Hieraan ben ik begonnen naast mijn master zorgmanagement, omdat ik op zoek was naar meer verdieping. Ik hoop dat deze opleidingen tezamen mij de tools geven om in de toekomst een bijdrage te kunnen leveren aan de gezondheidszorg. Het beeld wat u schetst van het verzorgingshuis waar u vrijwilligerswerk doet, is iets wat naar ik vrees veel voor zal komen. Ik denk dat juist mensen zelf laten doen wat ze nog kunnen, zoals het opscheppen van je eigen eten, enorm van belang kan zijn voor iemands eigenwaarde. Daarnaast is het gevoel van zelf de regie hebben denk ik essentieel. Mijn oude huisarts verwoordde dit mijns inziens heel mooi: "laat de laatste gang geen afgang zijn".
Ik denk dat de bewoners het kunnen waarderen dat ze aan u een bondgenoot in hebben.
Ik vind het erg leuk om te lezen dat u het ook niet eens bent met het dagelijks reilen en zeilen in het verzorgingshuis. Ik denk dat de bewoners het kunnen waarderen dat ze aan u een bondgenoot in hebben, en dat het zeker aangenamer kan. Daarom zou ik ook vooral uw commentaar hierop (blijven) leveren. Vaak zijn de verzorgenden en leidinggevenden in een dergelijke instelling erg druk met het afwerken van de taken die ze moeten doen, ook vaak veroorzaakt door het schrijnende personeelstekort wat u benoemt. Soms kan een fris paar ogen voor essentiële inzichten zorgen, waarvoor de aanpassingen lang niet altijd enorm ingewikkeld of prijzig hoeven te zijn. Hopelijk kunt u snel weer terecht in het verzorgingshuis! Als ik uw bericht zo lees zullen de bewoners hartstikke blij zijn met de terugkomst van u en andere vrijwilligers. Hartelijke groet, Lisa
Hallo Lisa,
Bedankt voor je leuke brief. Ik had al het vermoeden dat er toch een en ander niet goed was gegaan en dat blijkt te kloppen. Ik denk ook dat ik weet hoe dat komt, dus daar ga ik iets aan doen.
Oppassen in Soest was voor mij en mijn dochter heel belangrijk; wij waren stapel op de honden en genoten van de omgeving. Toen ik op mijzelf ging wonen heb ik ook wel een hond gehad, maar met kleine kinderen en een baan was dat helaas niet te doen. Ik werkte op een scheepswerf, verving daar op vrijdag de secretaresse en heb het daar enorm naar mijn zin gehad. Mijn beide ouders kwamen van de binnenvaart en een groot deel van mijn familie voer nog toen ik heel jong was.
We huurden een vakantiehuisje vlak bij een bos, dus dat was feest: zowel voor de honden als voor mij.
Door omstandigheden (gescheiden) ben ik zelf op een schip terecht gekomen en heb toen veel van Nederland gezien. Aan boord heb ik een Schotse Collie gekregen genaamd Ladya, maar ze was helaas bang van alle geluiden op het water. Dat was triest, dus ik heb haar weggegeven aan een stel dat aan wal woonde. Toen het stel in verwachting was, hebben wij haar weer terug gekregen. Wij hebben nog jaren van Layda genoten, maar het was helaas een bijzonder zenuwachtige hond en erg oud is zij niet geworden. Mijn huidige partner en ik zijn gek op honden en wij hebben drie bouviers gehad. Het was soms schipperen tijdens de vakantie, maar de laatste twee namen wij mee naar Limburg. Vlak bij een bos, dus dat was feest: zowel voor de honden als voor mij. Ik heb helaas last van reuma en ik kan nog goed lopen, maar geen uren meer door een bos dwalen. Mijn partner is geen wandelfanaat, dus helaas: geen honden meer.
Het enige wat vaak helpt is dan een arm om hen heen en juist dat aanraken mag nu niet.
Mijn werk in het verzorgingshuis ligt nog steeds stil, maar tot mijn verbazing hebben ze wel gevraagd of ik drie september kom helpen verhuizen. De afdeling waar ik heb gewerkt zit in een dependance en verhuisd nu naar de hoofdlocatie. Op die uitnodiging ben ik niet ingegaan: de mensen zijn dan overstuur, heel moe, moeten wennen aan een andere omgeving en dan wil je deze kwetsbare mensen toch troosten. Het enige wat vaak helpt is dan een arm om hen heen en troosten en juist dit aanraken mag niet. Ik ga dit niet doen, ik ken mijzelf en voel mij dan zo tekort schieten dus dit even niet.
Zo. Genoeg over mij en mijn doen en laten, hoe gaat het met jou? Je tentamen achter de rug? Ik hoop dat je ook nog tijd kunt vinden om jouw oma te bezoeken, want bezoek is zo belangrijk voor oudere mensen. Je wilt hen toch het gevoel geven dat zij er nog bijhoren. Hoop van harte dat je oma niet teveel van streek is geraakt en dat zij zich snel weer fijn gaat voelen. Het feit dat zij weinig tijdsbesef heeft wil niet zeggen dat zij jullie niet heeft gemist.
Als ik ergens van geschrokken ben is dat veel ouderen heel weinig bezoek krijgen en daardoor vaak heel eenzaam zijn. Aan de ene kant begrijp ik het wel: ook vrouwen zijn gaan werken en je woont vaak niet meer bij elkaar in de buurt, maar toch! Gelukkig kunnen de vrijwilligers daar iets aan doen, alhoewel je wel moet uitkijken dat de bewoners niet jaloers worden op elkaar. Gelukkig is dat vaak op te lossen met iets lekkers bij de thee of koffie. Ik hoop echt na de vakantie weer aan de slag te kunnen.
Natuurlijk gaat het soms verkeerd als je het de ouderen zelf laat doen, maar daar zijn wij vrijwilligers dan voor om in te grijpen.
Wat bijzonder de filosofie master die je volgt in Amsterdam, ik hoop echt dat je daar ook gebruik van kunt maken in de toekomst ik denk dat dit heel zinvol is. Juist dat “gevoel” voor mensen mis ik zo. Ik neem het echt niet iedereen kwalijk, maar het gemis blijft en ik weet zeker dat de bewoners dat ook voelen. Kijk maar naar hun ogen, die vertellen het hele verhaal. Je verwoordt het zo mooi, eigen regie! Dat is helaas voor weinig ouderen weggelegd. Zelf ben ik ook van wat zij zelf nog kunnen of willen, laat hen dat doen. Natuurlijk gaat er dan wel eens iets verkeerd, daar zijn wij dan voor om in te grijpen.
Wat een schitterende zin van jouw huisarts - “laat de laatste gang geen afgang zijn”- ik zou het niet beter kunnen verwoorden. Wat een wijze man! Lisa nogmaals bedankt voor jouw brief, veel succes met je studie en ik hoop snel weer iets van je te horen.
Heel veel groetjes ,
Mar
Hoi Mary,
Bedankt voor de mooie brief! Ik heb hem met veel plezier gelezen. Wat een ervaring om op een schip te leven! Ik ben benieuwd hoe het dagelijks leven op een schip eruit ziet, wat daar allemaal bij komt kijken. Wat was uw functie op het schip? Bijzonder om te lezen dat de hond Ladya toch weer haar weg terug naar u vond. Het lijkt me een moeilijke beslissing om een hond af te staan, maar wel de juiste in deze situatie. De wandelingen bij de boerderij in Limburg klinken heerlijk, wat een geluk om drie bouviers te hebben. Daar kan ik voorlopig helaas alleen maar van dromen! Hoewel ik ook geniet van de gezelligheid van de hond van mijn ouders, wat dat betreft mag ik niet klagen. Ik krijg overigens regelmatig de vraag of hij een bouvier is (het is een labradoodle), erg toevallig!
Met mij gaat het verder goed. De eerste tentamens komen er weer aan dus ik ben druk aan het studeren. De afgelopen tijd hebben we alle lessen online gehad en ik merk dat ik me wel enorm begin te vervelen, de hele dag thuis. Zeker nu de tweede golf helaas echt een feit is en we natuurlijk minder sociale contacten hebben. Gelukkig spreek ik regelmatig af met vriendinnen om samen te studeren of te gaan wandelen bij de Kralingse plas. Ik heb daarnaast een flinke voorraad boeken waar ik ook lekker mijn avonden mee op de bank kan doorbrengen. Wat ik overigens wel hierbij moet zeggen is dat ik echt onder de indruk ben van de kwaliteit van de lessen online. De professoren doen ontzettend hun best om alles zo goed mogelijk over te brengen en zich aan te passen, en mijns inziens is de kwaliteit van het onderwijs dan ook zeker niet minder. Gelukkig maar!
Mijn beide ouders bezoeken regelmatig mijn oma's, dus het leek het me niet verstandig om contact met hen te zoeken vanuit 'brandhaard' Rotterdam.
Verder heb ik in verband met de tweede golf ook besloten mijn ouders voorlopig even niet op te zoeken. Zeker gezien mijn moeder werkt als fysiotherapeut en mijn beide ouders regelmatig mijn oma's bezoeken, leek het me niet verstandig om contact met hen op te zoeken vanuit 'de brandhaard' Rotterdam. Dat is natuurlijk wel jammer, maar tegelijkertijd hebben we de telefoon, dus houden we zo een beetje contact. Daarnaast zijn mijn ouders een weekje gaan wandelen in het Zwarte woud en ik ben toen een weekje op de hond gaan passen in Soest, dat was hartstikke leuk! Het is toch wel een verschil om daar in de duinen te wandelen of hier bij de Kralingse plas; beiden heerlijk voor ontspanning, maar leuk om die afwisseling te hebben.
De beslissing om niet te helpen met de verhuizing van de zorginstelling, kan ik goed begrijpen. Dat is ook iets waar ik van kan leren: niet in alle enthousiasme gelijk toezeggen, maar even stilstaan bij de vraag of dit inderdaad voor alle betrokkenen een goed idee is. Fijn om te horen dat de verhuizing van de ouderen goed is gegaan. Ik kan me echter voorstellen dat het niet leuk is dat dit vrijwilligerswerk voor u nog steeds stilligt. Juist in deze tijden denk ik dat wat extra gezelligheid en zorg geen overbodige luxe is, maar wellicht dat ze inderdaad vanuit de organisatie uw leeftijd daarin meenemen? Ik denk overigens dat het juist goed is dat u zichzelf niet als kwetsbare oudere ziet, dat lijkt mij persoonlijk een hartstikke lastig gevoel.. en daarnaast kan leven in die overtuiging misschien ook zorgen voor een angstige tijd nu?
Er wordt in mijn studie veel aandacht besteed aan hoe ontzettend belangrijk dat gevoel van eigenwaarde is.
Ik kan me overigens helemaal vinden in wat u schrijft over de bezoeken aan mijn oma. Ondanks haar verminderde tijdsbesef heeft ze zich inderdaad erg eenzaam gevoeld en die nasleep merken we helaas nog steeds. Gelukkig mogen we (nog steeds) regelmatig langskomen en heb ik veel neefjes, nichtjes, ooms en tantes. Zodoende krijgt oma bijna elke dag bezoek, daar fleurt ze echt van op!
Bedankt ook voor wat u schrijft over mijn master. Ik ben inderdaad erg enthousiast hierover. Er wordt veel aandacht besteed aan hoe belangrijk het is om toch vooral de patiënt centraal te stellen en (zeker in ouderenzorg) mensen vooral te laten doen wat ze zelf kunnen. Hoe ontzettend belangrijk dat gevoel van eigenwaarde is. Ik heb hierover tijdens mijn bachelor opleiding ook les gehad, toevallig van Hanna. Zij benadrukte dit ook enorm, dus gelukkig wordt het ons inmiddels vanuit de opleiding al meegegeven! Nu nog de vertaalslag maken naar de praktijk.
Voor nu laat ik het hierbij. Een heel fijn weekend gewenst!
Groetjes, Lisa